Flores de Cuba

Na wat detoxen en met een stuk meer internet hierbij het vervolg op het Cuba verhaal.

Viñales

Toen we met een blikje sardientjes(bus vol toeristen) in Viñales aankwamen werden we door de schattigste man met een bordje: Carmen y Lisa opgewacht. We wisten toen nog niet dat dezelfde man minder schattig is dan dat hij er uitzag. Maar daarover later meer ;). Zoals eerder gezegd begint het feest `s avonds pas echt. Eigenlijk waren we na het paardrijden te moe om te poepen en heeft het heel wat doorzettingsvermogen gekost om ons er toe tezetten om naar het pleinfeest te gaan. Dit was het startpunt van alle opvolgende late avondjes. Met een straat-mojito in de hand zijn we zoals de locals doen een rondje op het plein gaan lopen. Net als in Habana werden we hier en daar aangesproken en ten dans gevraagd. Ik kan met volle overtuiging bekennen dat ik niet echt durfde, zelfs na de Salsalessen van thuis. Gelukkig deelde Lies dit gevoel. Na het zoveelste verzoek van vrij jonge jongens hebben we maar toegegeven. Grappig genoeg werden we direct bij binnenkomst door een stel andere heren de dansvloer opgetrokken. Menig jonge man zou zijn afgedropen, maar deze jongens waren volhardend en bleven in de buurt. Doordat we zo laat op het feest geariveerd waren, was de muziek ook maar van korte duur. Voor de jonkies geen enkel probleem, ze zeiden dat ze wel een andere plek wisten. Geen bar, disco of dansgelegenheid, nee het ging om een bijgelegen pleintje. Met een klein boxje en een telefoon hebben zij ons nog wat Salsa danspassen bijgebracht. Wat een feest! Dansen op een plein onder een sterrenhemel bij telefoonmuziek. Omdat het beviel hebben we ook voor de volgende dag afgesproken.

Eenmaal thuis(in de groen-gele casa) hebben we het verhaal aan Omar verteld. Eerder bij aankomst had Omar ons al gewaarschuwd voor Flores de Cuba. Liefde in Cuba. En dat we moesten uitkijken met wie we gingen dansen. Het verhaal beviel hem dus maar zo-zo en hij zou deze jongen eerst moeten goedkeuren. Zo gezegd zo gedaan hebben we hem verteld dat we de volgende dag met ze bij het pleinfeest hebben afgesproken. Wat we echter aantroffen was bijzonder verbijsterend: Omar die wild aan het dansen(reggeatonnen) met een welgevormde grote dame. Daar ging het idee van lieve kleine man. Wat betreft de goedkeuring: hij kende de jongens dus ze waren okey. Aan het einde van de avond werden we dan ook netjes naar huisgelopen. Wat voor hen echter niet direct voldoende was, want ze wouden graag een beso. Een zoen. Mijn opmerking: ¨Ik heb een vriend¨ werd beantwoord: ¨maar is hij hier dan?¨ Overdonderd als ik was en blij dat Omar ook maar even naar buiten kwam om de jongens in de gaten te houden dacht dat dit een eenmalige gebeurtenis was. Niks was minder waar. Toch fijn dat we de dag erop weer naar Habana vertrokken.

Habana

Inmiddels hadden we een strategie ontworpen, hoe om te gaan met reizen in Cuba: Eerst bij de Casa spullen droppen, dan uren in de rij gaan staan voor meer geld en daarna vervoer regelen. Helaas hadden we het vervoer deze keer te laat geregeld en waren we aangewezen op een taxi naar Cienfuegos. Anzich geen probleem, want er waren gemeenschappelijke taxi`s die je voor weinig konden brengen. Toch helemaal fout.. Voor een ritje naar de taxistandplaatst hebben we het tienvoudige betaald dat het normaal zou kosten. Daaropvolgend zijn we zowat een taxi ingeduwd voor 160 euro. Gelukkig waren we nog scherp genoeg om dit te weigeren. Pas later hadden we helaas door dat we ook bij de volgende taxi afgezet zijn. Een ander zou ons wel voor 80 brengen. Bij aanvang vroeg hij al de helft van het geld. Redelijk vonden wij, was het niet dat deze taxi ons helemaal niet naar Cienfuegos ging brengen. Deze beste meneer bracht ons alleen maar naar de taxistandplaats 100m verderop om ons over te dragen aan een andere taxichauffeur die we de andere helft van het geld moeten betalen. We hebben de laatste taxichauffeur maar niet verteld dat wij en dus ook hij genaaid werd. Les geleerd: onderhandel eerst de prijs en wat er precies beloofd is voor je ergens instapt.

Cienfuegos

Wat een `shit hole` was het eerste wat er in ons opkwam toen we Cienfuegos binnenreden. Het hoofdplein was 10 bij 10 meter en het had geeneens een cafe om even uit te puffen van de taxirit. Hoe kunnen we zo snelmogelijk terug? Oke, even iets van een cafe zoeken. Gevonden, maar bleek niks anders te schenken dan alcohol. Oja, water, ja dat hebben ze wel. Geen wc-papier en de wc zelf spoelt niet door. Maar dat terzijde. Wat een grap toen we er achter kwamen dat we in een achterbuurt van Cienfuegos afgezet zijn! Uiteindelijk hebben we het echte hoofdplein 100 bij 100m gevonden en bleek ook nog eens dat onze Casa een klein paleisje te zijn. Inclusief porceleinen beeldjes, nepbloemen en tientallen grote portretfotos aan de wand van de dochter des huizes. En oja, ze hebben een balkon met schommelstoelen tegenover een brandweerkazerne. En mocht je denken dat een wand, een deur en een verdiepingshoogteverschil de Cubanen er van weerhoud om te gaan flirten, dan heb je het mis. Ook de brandweerheren lieten graag zien wat ze aan dansmoves in huis hadden op de muziek van de kazerne. Alleen wanneer de opperbaas langs kwam stonden ze weer strak paraat. We lieten ze voor wat het was en hebben na wat rondjes door de stad een bicitaxi gevraagd om ons naar Punto Gordo te brengen. De jongen van de bicitaxi was zo blij met ons als meedereizigers dat hij voorstelde om ons savond naar `de club` te brengen. Aanvankelijk wouden we niet en hebben we gekozen voor een club op het hoofdplein. Dit was echter zo shit dat we toch maar met Boris mee zijn gegaan. Met een serenade gingen we slingerend op weg naar de club. We begrepen later waarom geen van de andere toeristen ons op deze tent hadden gewezen. Hier kwamen vrijwel alleen maar Cubanen en werd er alleen maar Latino muziek gedraaid. Ik geloof dat we in de zevende hemel waren beland. Daarnaast hebben we een ander Cubaans gebruik geleerd. Je koopt geen rumcola per glas. Je koopt een fles rum, en wat blikjes fris. Preferabel heb je op een fles rum(1,5liter) 2 blikjes :-/ . En oja, je schenkt eerst een beetje rum op de grond uit: para las muertes. Omdat we over ons eerste dansvrees waren hebben we hier goed ons best gedaan. Helaas voor Lies bezorgde dit Boris kriebels in zijn buik. Met geen betere smoes dan: Ik heb een vriend, wist ze zich er niet van af temaken. Not amused was hij echter toen bleek dat ze wel bereid was om met een ander te dansen. Gelukkig was hij wel zo lief om ons naar huis te brengen.

De dag erop zijn we met een lichte kater te scooter de regio gaan verkennen. El Nicho leek een mooi doel. Een waterval boven in de bergen. Iedereen die naar ons reisdoel vroeg verklaarde ons voor gek, maar 100km zou toch te doen moeten zijn, vonden wij. Na het laatste grote stadje begon de klim pas echt. Vrijwel stijl omhoog ging de weg en we begrepen toen waarom het gekkenwerk was. Mijn scooter ging enigzins, maar die van Lies was niet vooruit te branden. Al stappend en duwend kwam ze boven aan. Pfff, het was gelukt. Dachten we. En toen zei Lies het: Ik heb een lege tank, of er ergens in de dorp benzine was? We zijn lang niet zo hard uitgelachen als toen. Jahoor, dat is er wel, in het stadje 16 km terug. Okey, back we go. Hele rit naar beneden. Als een stel blondjes bij het tankstation staan, niet wetend hoe het hier werkt en ja zo diep het land in spreekt niemand Engels. De vriendelijke man achter de balie kwam deze verdwaalde toeristes wel even helpen. Wat een held! Toch maar weer die berg op want we waren zo dichtbij. Gelukkig ging de weg almaal omlaag na het vriendelijke dorp, wat ons zo hard had uitgelachen. En ja we zijn bij El Nicho aangekomen. Wat dacht je, het kost een fortuin om binnen te komen. Zo dichtbij en toch zo verweg. We besloten om maar de gratis(en minder mooie, maar toch fantastische) kant van El Nicho te bekijken. Omdat we door al het gedoe al wat aan de late kant waren hebben we welgeteld 5 minuten in het meertje gezwomen om onze weg weer thuiswaard te maken. Lies merkte tijdens de rit al op de haar handen een beetje prikten, maar hoe erg we verbrand waren van dit avontuur ondekten we thuis pas. Wat een kreeften! Aiaiai. Gelukkig heeft Lies de aftersun van mijn lieve mama meegenomen(dank je wel daarvoor, mama!). Dat we tijdens deze reis later nogmaal zouden verbranden hadden we toen nooit kunnen bedenken. Na alle gekkigheid was het tijd om door te reizen naar Trinidad, de stad van de toeristen.

Trinidad

En of het de stad van de toeristen was. Op elke straathoek hoorde je Frans, Duits, Engels en zelfs Nederlands. Maarja, het is dan ook wel een pitoresk stadje, met kleurijke huisjes en klinkerstraatjes. En god, we zitten twee minuten op een terras, bezweet en verward en er worden weer avances gemaakt. Dit keer in de vorm van een roos gemaakt uit een tomaat, komkomer en wat bieslook. Zo lief hebben hem nog niet gehad. (de foto volgt nog). Ondanks dat we het elkaar hebben beloofd wel te gaan, hebben we geen musea of kerkjes bezocht. Misschien toch een beetje uitgeput na al het reizen. Wel hebben we een folklore vertelddans bekeken. Interessant. Vooral omdat de traditioneel geklede dames later op de avond met minirok en op 20centimer hoge hakken in de club stonden te bubbelingen.

Omdat we op het eiland nog geen strand hebben gezien zijn we maar een dagje strand gaan doen. Eigenlijk doe je niet echt iets behalve zitten, liggen, lezen en misschien een beetje zwemmen. Ik begreep weer waarom we niet eerder naar het strand zijn gegaan. Maar nu we er eenmaal waren, konden we ook even gaan snorkelen. Nou, dat was wat. Vrij weinig koraal gezien. Een paar blauwe visjes en .. kwalletjes. En grote kwallen. Ik wist niet hoe snel ik het water weer uit wou. Toch maar weer op dat verdomde strand gaan liggen. En ja, dit was dus de tweede keer dat we weer zo hard verbrand waren. Echt bijzonder hoe het nog een keer kan gebeuren.. Gelukkig was daar de aftersun.

Habana

Alweer ten einde kwam onze Cuba reis. De laatste paar dagen zouden we Habana verkennen. Thuis komen bij Esperanza, onze Cubaanse moeder, was echt heel fijn. Zoals eerder heeft ze nu ook weer een kamer voor ons geregeld, de schat. En of we misschien ook een dagje konden tutten? Ja natuurlijk, ze belde haar vriendin wel even om onze nageltjes te lakken. Wat een feestje! Omdat we ons toch een beetje schuldig voelden omdat we geen enkel museum binnen zijn geweest hebben we die dag in sneltempo de oude binnenstad afgelopen. Kerkje, check, pleintje, check, nog een kerkje, check. Ooo, en aaa, wat mooi. Fototje hier, fototje daar. Savond hadden we een date met jongens die we eerder hebben ontmoet op de Malecon. We zouden gaan dansen. Dit liep echter volledig in de soep. De jongens waren er en het was gezellig, tot het moment dat we de club in zouden gaan kwam de aap uit de mouw. Een van de jongens had geen geld. Ai, hier hadden we eerder van gehoord. Dat jongens gezellig doen met toeristes voor gratis entree, drankjes of etentjes. Er volgde een iets wat lullige discussie en dat we hier eigenlijk niet van gedient zijn. Bleek later dat zij zelf niet naar deze club wilden, maar de jongen die mee was, een amerikaanse toerist, graag naar binnen wilde. Na deze geditched te hebben zijn we maar weer de Malecon op gegaan. Helaas was niet alles wel en wee. Er waren wat ego`s gekrengt(zij:hoe kunnen jullie denken dat wij alleenmaar met jullie afspreken voor geld, wij:hoe weten wij dat ze het menen en was het nou nodig om zo stroef te doen?) Na wat gepraat: we moesten het maar over doen, de dag erna, laatste avond. Een van de jongens zou savond in een schooltje als nachtwaker werken en hij zou wel voor muziek zorgen, dan konden we daar gaan dansen. Om het beter af te sluiten hebben we ingestemd. Nadat we overdag een beetje gechilled te hebben, de laatste cadeautjes gekocht te hebben en naar de Fortaleza gegaan zijn om het kanonsschot te aanschouwen, zijn we naar het schooltje gegaan. Kale klaslokalen, oude stoeltjes, tafeltjes en wiskunde op het bord. Oja, en natuurlijk ook Fidel aan de muur met daarnaast de tekst `Dankzij Fidel kunnen wij leren`. Hmm, we zijn wat vergeten, even met een bevriende bicitaxi naar de dichtsbijzijnde straatavondwinkel een fles rum en wat fris gehaald. Para las muertes. En gedanst hebben we. Alsof het onze laatste avond in Cuba was.

Cuba, ik kom terug. En ik geloof dat Lies graag met me mee gaat.

Voor nu: morgen vertrek ik om 4.30 richting de Inca Trail. Ik heb er zin in!

Mucho besos!

PITBULL ft JACOB FOREVER - HASTA QUE SE SEQUE EL MALECÓN (REMIX)