de inca's: beter laat dan nooit

Zo ondersteboven dat ik van Cuba was, is een volgend verhaaltje me niet meer gelukt. Dus bij deze, onder het mom beter laat dan nooit, nog maar een over Peru. Wat een verschil met het warme swingende Cuba. Eigenlijk een perfecte afwisseling om te detoxen. Hoewel, de taxichaufeurs opperen ook in Peru hetzelfde: mensen belagen die net 10uur in een vliegtuig hebben gezeten.

Na een veelste snel ritje inclusief verkooppraatje van verschillende touristentours kom ik aan in hipsterwalhala. San Blas. Een hoger gelegen wijkje nabij het hoofdplein van Cusco. Maar aj, ik zie al aan de kleding van de hosteliers dat het hier niet al te warm is. "Goed, laat die hoogteziekte maar inkicken, want ik was veilig geland." Dat ik dat gedacht heb, heb ik mezelf later ernstig vervloekt. Want ja, ik was ziek. Knallende hoofdpijn...

Eenmaal bijgekomen wist ik even niet wat ik met mezelf aanmoest. Nog nooit was ik alleen op reis gegaan. Hoe doe je dat? Wat onderneem je alleen en hoe kom je aan vrienden? Ik voelde me weer even sjaars(goede oude tijd). Gelukkig was daar nog de vieze was. Een doel! Op zoek naar een laundrette. Na wat rondkijken en toch maar een navraag blijkt het zondag te zijn en dus niet open. Hmm, heb ik al gezegt dat je het besef van dagen kwijt raakt op een reis. Ach nouja, die onderbroek kon nog wel een keer omgedraaid. ;) ...Grapje.

Dan maar een ander doel, op zoek naar eten. Even vragen bij de balie van het hostel. Of ik Vegan ben? Hmm, bezondere vraag. Maarja, kom maar door met je goede Vegan restaurant. Later ontdekte ik dat dit dus geen rare vraag was, want Cusco is een hipsterparadice voor de rijkere Amerikanen. Inclusief Veganrestaurants, yogahutten en op elke straathoek een koffieshop. En oja, echt overal ATMs. Nog zo'n verschil met Cuba. Hier willen ze wel graag dat je je geld komt uitgeven. Het is dan ook niet vreemd dat elke Peruaanse dame die iets probeert te verkopen met "Amerikana?" aanspreekt. Lichtelijk enoying, maar dat waren de straatverkopers hier sowieso. Volhardend is misschien een mooier woord. 

Het blijkt dus dat je mensen leert kennen in je hostel. En dat blijkt ook een algemene kennis te zijn. Goed dat ik het nu ook weet ;). Mijn eerste reisvriend is Ned. Een man uit Liverpool die eigenlijk nooit op reis is geweest, veel van bijzondere muziek houdt en nogal aanhankelijk is. Met Ned ontmoet ik ook L. Echte naam onbekent, in de 50, vrije ziel, Duits en ja, je raad het misschien al, Vegan. Ze gaat graag met ons mee op zoek naar wat muziek, want L bleek ook een salsa-fan. Op de dansvloer had ik even een deja vu naar een huisweekend 2010 met Harkie dansend in de woonkamer. Ze ging helemaal op in haar eigen wereld. Ai, een vreemde eerste indruk van het maken van vrienden op reis. Gelukkig volgen er anderen en blijken er ook iets wat minder vreemde mensen te zijn. Toch was het een bijzondere avond geweest. Een om nooit te vergeten.

Na wat daagjes in de relaxoord was het toch echt tijd voor de Inca trail. Dat was immers het hoofddoel van deze trip. 4uur opstaan, 5uur klaar zittend. Hmm, 5.30 nog niemand. Gaat het wel door??! Of toch, vijf minuten later wordt er aangeklopt. Of ik mijn paspoort bij me heb?, anders kom je machu pichu niet op. Jazeker! En ik heb er zin in! In de bus blijkt niet iedereen so siked te zijn als ik. Ik zie halfslapende mensen om me heen. Duss.. oordoppen in en van de scenery genieten. Eenmaal aangekomen bleek dat iedereen nog wakker moest worden. Ik heb lang niet zulke enthausiaste mensen gezien. Backpack op, backpack af, insmeren, waterdrinken, heen en weer hupsend, hebben we alle granola bars?. Het was een klein feestje. Even glimlachen voor op de foto, want, in de woorden van Flor: "nu lachen jullie nog". 

Vol goede moet begonnen we te lopen. Hier en daar kregen we een educatief intermezzo, al met al, goed te doen. Bij de eerste campsite: "Jee, Flor, is de hele track zo?" Licht geamuseerde glimlach en het antwoord terug: "nee, morgen wordt de zwaarste dag en overmorgen de langste." Tja, de zwaarste, die begreep ik. Je had het gevoel dat je geen steek vooruit kwam terwijl je toch echt stijl de berg op aan het lopen was. Maar de langste dag.. Die begreep ik dus echt niet. Ik dacht na de zwaarste dag dat we dit wel even langzaam doch soepeltjes zouden doen. Na 2 nachten slecht geslapen, weinig zuurstof en dagen al een stuk berg in de benen bleek de derde dag toch geen wandeling in het park(gekke uitspraak, want dat is het wel). Het huilen stond me nader dan lachen. Wat een verschrikking. Eindelijk, na enkele uren was het daar, door de wolken te zien, de laatste top. Nog nooit heeft en bereiken van een bergtop zo zoet geproefd. Wat een feest. Nog maar te zwijgen over de omgeving waar we doorheen liepen. Ik heb mezelf die avond getrakteerd op een welverdiende douche. Met ijswater uiteraard, anders had ik de douche wel eerder ondernomen. En ik kan je zeggen dat na drie dagen nietdouchen, zelfs ijskoud douchen goed voelt.

Tijdens het laatste avondmaal kwam Darwin een voorstel doen. Of 3uur opstaan en er zeker van zijn van een afdak bij de entree. Of 3.30 en dan de kans op natgeregend worden. Na 3 dagen wisselvallig weer(lees: lange miezer buien): 3uur it is. Voor dag en douw aan een loop beginnen heeft wel iets magisch. En zeker omdat we zo de machu pichu te zien zouden krijgen. De eerste blik is bij de zonnepoort. .. zon .ne. poort. hmm. geen zon. dikke mist. wit overal. Nou, ik geloof dat van die plek je vast een fantastisch uitzicht hebt. Laat me er algeblieft een keer foto's van zien. Maar eenmaal wat dichterbij klaart het op en blijkt de aanblik toch echt wel spectaculair. Wat een opluchting, we hebben het gehaald en iedereen is heel gebleven. En Flor: we lachen nog, nouja, bijna iedereen. Terug in Cusco, gelukkig is het geen zondag, wasjesdag. Nog een dansje wagen en wat heilige Inca ruinisch bezoeken. Ik zag dat het zo goed was.  

Keep on Moving - Bob Marley & The Wailers

https://www.youtube.com/watch?v=rcwj3Bm92Sc

Voor een goed track, met leuke gidsen: 

http://www.perutreks.com/